تبادل لینک هوشمند 
آمار
وب سایت:
نشسته ام روی صخره ای کنار دریا و به ناکجا خیره شده ام...
صدای قدم های شنی ات را که می شنوم چادرم را جمع می کنم و منتظر می شوم تا بیایی و با همان ابهت همیشگی ات کنارم قرار بگیری...
و من از سر ناز حتی کمی هم سرم را به سمتت خم نکنم و جوری نشان دهم که انگار اصلا متوجه آمدنت نشدم.
به من که میرسی روی صخره ای، بقل دستم با فاصله می نشینی و دست به سینه، به همانجایی چشم می دوزی که من دوخته ام.
سکوت می کنی و من در فریاد سکوتت گم میشوم. از حرم وجودت گرم می شوم و دریا و همه ی زیبایی هایش را یک جا پرت می کنم گوشه ای و با آنکه نگاهت نمی کنم، اما محو جذبه ات می شوم.
سکوتت که طولانی میشود لب باز می کنم تا بگویم چقدر دلم برات تنگ شده بود اما تو پیش دستی می کنی و می گویی: عجب هوای خوبیه. خنده ام می گیرد. هوای خوب کجا و دل تنگ من کجا؟
حرفی نمی زنم و لبخند محو تلخم را جمع می کنم تا یک وقت حال تو را هم تلخ نکند. سرت که به سمتم می چرخد بند دلم پاره می شود. می گویی که دلم برات تنگ شده بود. می گویم: مگر تو دل هم داری؟ نگاه می گیری و می پرسی: پس اون چی بود که تو بردی و برنگردوندی؟ لبخند می زنم و جواب نمی دهم.
دست هایت را باز می کنی و آنقدر دل نشین نفس عمیق می کشی که من هم مجبور به اقتدا می شوم و اکسیژن را عمیق تر از همیشه به ریه هایم می فرستم.
گله مند می پرسم: چرا اینقدر زیاد، نمی بینیم. جواب که نمی دهی معترض تر می شوم و می گویم: هیچ وقت ندیدیم...هیچ وقت اونطور که باید ندیدیم. چرا؟
پقی می زنی زیر خنده و من را هم به خنده می اندازی...طاقت نمی آورم و چشمانم را به خنده ات می دوزم و با خودم اعتراف می کنم که هیچ وقتِ هیچ وقتِ هیچ وقت نمی توانم از خنده هایت بگذرم.
خنده ات که تمام می شود خم می شوم تا از روی زمین چند تا سنگ سفید چشمک زن بردارم و همزمان می گویم: چرا اینقدر کم می خندی که من محبور بشم برای هر بار خندیدنت جون بدم؟
سر که بلند می کنم و جای خالی ات را که می بینم اول به خودم لعنت می فرستم و بعد بغضم می شکند...باز هم فریب خورده ام...باز هم اینقدر زیاد نبودی که از یاد بردم نبودنت را...تا کی می خواهی اینقدر زیاد، اینقدر طولانی نباشی؟ چرا اینقدر زیاد،اینقدر بی رحمانه نمی بینی ام؟؟؟
مائده سادات توحیدی
نظرات شما عزیزان:
موضوعات مرتبط: دلـکده ، ،
برچسب‌ها:
